George Carlin - "Yaşamımıza yıllar kattık, ama yıllara yaşam katamadık."

             George Carlin Amerika'da 70'li ve 80'li yılların bir komedyeni idi. Biraz ağzı bozuk olarak bilinirdi.
11 Eylül'den ve karısının ölümünden sonra şöyle yazmıştı:

"Tarih içinde zamanımızın paradoksunu şöyle sıralayabiliriz:
Daha yüksek binalarımız
ama daha kısa sabrımız var;
daha geniş oto yollarımız ama
daha dar bakış açılarımız var.
Daha çok harcıyoruz ama
daha az şeye sahibiz;
daha fazla satın alıyoruz
ama daha az hoşnut kalıyoruz.
Daha büyük evlerimiz
ama daha küçük ailelerimiz;
daha çok ev gereçleri ama
daha az zamanımız var.
Daha çok eğitimimiz
ama daha az sağduyumuz;
daha fazla bilgimiz
ama daha az bilgeliğimiz var.
Daha çok uzmanımız
ama yine de daha çok sorunumuz,
daha çok ilacımız ama daha az sağlığımız var.
Çok fazla alkol ve sigara tüketiyoruz,
çok savurganca para harcıyoruz,
çok az gülüyoruz, çok hızlı araba kullanıyor,
çok çabuk kızıyoruz, çok geç saatlere kadar oturuyor,
çok yorgun kalkıyoruz, çok az okuyor,
çok fazla TV izliyoruz ve çok ender şükrediyoruz.
Mal varlıklarımızı çoğalttık ama değerlerimizi azalttık.
Çok konuşuyoruz, çok az seviyoruz ve çok sık nefret ediyoruz.
Geçimimizi sağlamayı öğrendik
ama yaşam kurmayı öğrenemedik.
Yaşamımıza yıllar kattık,
ama yıllara yaşam katamadık.
Aya gidip gelmeyi öğrendik
ama yeni komşumuzla karşılaşmak için caddenin karşısına geçmekte sorunumuz var.
Dış uzayı fethettik ama iç dünyamızı edemedik.
Daha büyük işler yaptık
ama daha iyi işler yapamadık.
Havayı temizledik
ama ruhumuzu kirlettik.
Atoma hükmettik
ama önyargılarımıza edemedik.
Daha çok yazıyoruz ama daha az öğreniyoruz.
Daha çok plan yapıyoruz, daha az sonuca varıyoruz.
Koşuşmayı öğrendik ama beklemeyi öğrenemedik.
Daha fazla bilgiyi depolamak,
her zamankinden daha çok kopya çıkarmak için daha çok bilgisayarlar yapıyoruz
ama git gide daha az iletişim kuruyoruz.
Zaman artık, hızlı hazırlanan ve yavaş sindirilen yiyeceklerin,
büyük adamlar ve küçük karakterlerin, yüksek kârlar ve sığ ilişkilerin zamanıdır.
Günümüz artık, iki maaşın girdiği
ama boşanmaların daha çok olduğu,
daha süslü evler ama dağılmış yuvaların olduğu günlerdir.
Bugünler, hızlı seyahatler, kullanılıp atılan çocuk bezleri,
yok edilen ahlakî değerler, bir gecelik ilişkiler,
obez bedenler ve neşelendirmekten sakinleştirmeye
hatta öldürmeye kadar her şeyi yapabilen hapların olduğu günlerdir.
Vitrinlerde her şeyin sergilendiği
ama ama depolarda hiçbir şeyin olmadığı bir zamandayız."

          O kadar yoğun geçiyor ki günler bazen diyorum acaba hayatımın hangi noktasındayım. Neredeyim, nereye gidiyorum. Zaman kötü anlar için yavaş geçiyor gibi gözükse de bilirim ki zaman akıp gidiyor. Bende bu zaman içerisinde sıkıntılar ve zorluklar çektim ama geriye dönüp bakıyorum da zaman kimilerini hayattan koparmış kimilerini zirveye çıkarmış ama bir gerçek var ki zaman akmaya devam ediyor.

İnsana sevdiklerinden uzak gurbette kalması çok zor geliyor. Bu zaman dilimi içerisinde dua ile teselli buluyorum. Sabrediyorum ki bazı sıkıntılara, sonundaki meyvelere ulaşabileyim diyorum.

          Müzik dinleyerekte biraz olsun kafamdaki bu yoğunluğu atmak istiyorum. Bilgisayardaki kayıtlı müziklerden çok radyo dinlemeyi çok sevdiğimden küçük bir radyo aldım kendime. İlk açtığım

da ise karşıma bir şiir çıktı. Bende hemen internetten aratıp bu şiiri paylaşmak istedim. 

Kahraman Tazeoğlu - Araz

"Yalnızım çünkü sen varsın" 

"gel" desen gelirdim 

gittiğin uzakta bendim 

dağ gibi bir ihanetten düştüm 

bu kendime son gelişim 

ölümbaz öpüşler kusuyorum ceplerime 

kendimi suçüstü yakalıyorum 

ve kentsizliğimin isimsizliğini 

Araz'a uyak düşüyorum 

gözlerime senden düşler sürüyorum 

ıslak bileklerim kan bayramına yatıyor 

bana en büyük tehdit yine ben oluyorum 

sonra bir durağa yaslanıyorum 

sonra bir kente 

ve sen gidiyorsun 

ben kanıyorum 

diyorlar ki; kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun. 

oysa "gel" desen gelirdim biliyorsun 

yorgun Haliç'e biraz inat 

biraz ihanet bırakıyorum 

ellerinden bir tedirginliği bir tehdidi avuçluyorum 

aklıma düşüyorsun 

düşüyorum 

düşünce 

üşüyorum 

azgın hüzünlerle körlüğüme göçüyorum 

ayrılığın saati kaç geçiyor bilmiyorum 

yalanlarımla bir hiçlikteyim 

beni içinden kaç 

bu kentte her yağmur kendini ağlar 

aklıma düşsen yalnızlık oluyorum 

ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir 

nerde kimi üşüyorsun 

artık kendini yakan bir ateşim 

kendimize birbirimizden düşler yapamıyoruz 

şimdi boş duraklara yaslanıyorum 

boş kentlere 

oysa "gel" desen gelecektim 

gün düşlerime dönüşlerimde 

bakışın içiyor beni gözlerimden 

gövdemi düşürüyorum güz yavrusu duraklara 

uzaklığına uzanıyorum 

sevdiğin sonbahar geçiyor üstümden 

ama artık hiçbir göğü içmiyorsun dudaklarımdan 

yıkılıyorum şarkılara 

"kimseler biliyor" 

yalnızlık dostumdu 

şimdi korkum oluyor 

oysa "gel" desen gelecektim 

artık her şey kımıltısız bir geceye dönüşüyor 

güz artığı saçlarımda oynaşan sensizlik 

göz karana yenik düşüyor en korkak yanlarımdan 

kendimi yitirdikçe sana gidiyorum 

göbek çukurumda sobelere karanlık uyutuyorum 

düş satıcısı ispiyoncu bir ihtiyarın insafına kalıyorum 

uysal yalnızlıklar satın alıyorum 

gülüşümle ödeyerek 

ve içimde yalancı bir katil taşıyorum 

yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarıma 

cüzamlı ruhlar cehennemine gidiyorum ben 

kirli sözlerimi temize çekme 

oysa "gel" desen gelecektim 

gözlerim ihanete ihbar taşıyor 

kuşkulu bir cinayeti fısıldıyor kaşlarına 

sözü namluna sürmelisin şimdi 

en yaralı yanımdan vurmalısın beni 

çünkü uçmak düşmeyi göze almaktır 

avlunda bıraktığım az kullanılmış intiharları deniyorum 

ne vakit nikotinli ellerinden yola çıksam 

susuşuna kan döküyor gözlerim 

sen gözüne çiğ kaçtı sanıyorsun 

oysa bilmelisin Araz'ım 

kimsenin içi görünmez 

ve hiç bulamadıklarını 

asla yitiremezsin 

bak şimdi aramızda sessiz kalıyor 

söylenecek bütün sözler 

her sabah akşam oluyorsun 

alnından ellerine damlıyorsun 

yüzündeki yağmurla iniyorsun kente 

içine dert oluyorsun kentin 

dışına yağmur 

yüreğinde dağılıyor kristal şehirler 

duvarların kan öksürüyor 

ve sen 

başkalarının gözlerini 

yüzümde aramamayı öğreniyorsun 

beni bir durağa yaslıyorsun 

beni bir kente 

gidiyorsun 

oysa "gel" desen gelecektim 

susmak en inatçısı olmaktır yalnızlığın 

en susmakta neydi öyle 

sen en dinlerken 

biliyorum Araz'ım 

insan kendini bulmamalı, hep aramalı 

gittiğin yerden başlıyorum öyleyse 

gece cinnetlerimi de alıp yanıma 

denize bakmayı bilmeyenler 

bir gün mutlaka boğulur 

işte bundandır gözlerinden kaçışlarım

siz hiç yar saçının bir telinden kendinize gurbet 

yaptınız mı 

ben şimdi gurbetim 

içimde taşıyorum 

heba olsa da senlerce yılım 

oysa "gel" desen gelecektim 

ömrümden düşürdüğüm sol anahtarlarına takılıyorum hep 

ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden 

şairler ölüdür derler 

inanmıyorum 

en karanlık ceketimi giyiyordum 

ışığa kördüm çünkü 

şimdi ise güneşe ilerliyorum 

dirilmek için 

kimliği paslanıyor eski bir anarşistin 

gecenin kör gözünden utanıyorum 

hadi bana en militan kelimelerle saldır 

batır içime cümlelerini 

beyhude bir dehşet bırak 

hak ediyorum 

gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep sızıyor içime 

can kaybından ölüyorum 

cenazemde namaz kılacağım 

zan altındayım 

yalanıma inanıyorum 

yorgun söylentiler kanıyor solgun yaralarımdan 

kırılır mı bilmem hüznümde taşıdığım kin 

kinim kendime 

susuşum sana 

küsüşüm tüm dünyaya 

üstü kalsın ihanetimin 

"gel" desen gelecektim 

yine bir tren geçiyor içimden 

sen kesiliyorum gülüşümün karşılığı 

saçların bir rüzgarın öyküsünü taşıyor 

görmüyorum söylemiyorsun kırılıyorum 

hiçliğimin etleri yolunuyor şizofrenik bir gecede 

sana bir öykü çıkarıyorum ağzımdan 

süsle beni ey aşk 

geçtiğin yerleri öpüyorum 

yarısı yanık bir aşkın küllerini taşıyorum 

dişlerindeki nikotin tadı terkimde 

sirenler ve ateş hatları içip 

sesini peydahlıyorum kendimden ve kentimden 

ıslak ceplerimi buluyorum el yordamıyla 

yasadışıyım 

tutukla beni gözlerimden 

kalemim bitti yitirdi şiirini şuur 

öldü kanımdaki mürekkep balığı 

solumdaki sise intihar etti intiharlar 

bir aşkı kaça katlayabilirdi ki ezik bir yürek 

yaşamak için geç bir zaman 

ölmek için ise erken 

çok davullu bir senfoni sürçüyor 

dikiş tutmaz ayrılığımda 

kirpiğinden yapılma bir darağacına 

geceyi asıyorum 

yoksun 

bu yağmurlar ıslatmıyor beni 

bir durağa yaslanıyorum sensiz 

gidişinin en sessiz harfinden yırtılıyorum 

"gel" desen gelecektim oysa 

kulaklarımdan bordo denizler dökülüyor 

şimdi herkes biraz sen biraz acı 

göğsümde bir vagon 

gizli sözler batıyor 

fırtınalar çıkıyor üstüme 

şakağımda 

intihar acemisi bir şairin 

delilik provaları 

arkandan uluyan kapılardan 

söküyorum kokunu 

yokluğunu kokluyorum 

yokluğunu yokluyorum 

çöz gözlerimi senden hadi 

ücranda yak bakışımı 

gözlerine bekçi sevdam 

dünden ve senden kalmayım 

içine her düşen 

kendi keşfi sanıyor seni 

oysa sen 

melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin 

ve kendini acıtmak istiyorsun 

ama güller kendine batamaz 

bilmiyor musun 

"gel" mi diyorsun 

herkes kendi gördüğüne bakar 

peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz 

kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu 

hadi en kanadığımız yerden susalım 

"gel" desen gelirdim 

"git" dedin ve gittin 

Aşka... 

Rüzgara... 

Ayrılığa... 

Zamana... 

eyvallah...

Duvar Süsü - Takvim - Gece Lambası Yapımı :)

         Evet başlıkta olduğu gibi bugün uzun zaman önce yazmak istediğim bir el uğraşını paylaşacağım:). Böyle şeylerle ilgilenmemin sebebi ev aksesuarlarına ve makete ilgim olması. Evde kalmış malzemeler ve ayrıyeten almış olduğum malzemeler ile çok rastlanmayan bir duvar süsü yapayım dedim. Ama bu tek duvar süsü olmasın takvimde olsun istedim. Bide o gün bizde kalan ablam evinizde gece lambası yok bebe uyanıyor bazen felân deyince bende üçünün birleşimi birşey yaptım:). Şimdi ilk olarak malzemeleri açıklayayım;

• -İki adet mukavva
• -404 yapıştırıcı
• -Maket bıçağı
• -Led lamba
• -Renkli çizgili karton
• -Geri kalan ise ledi döşemek için kablo ve lehim aleti ayrıyetende sağlam olması için silikon tabancası olsa güzel olur.

       Evet yapacağım duvar süsünün ilk başta takvim kısmından başladım. Bu takvim bildiğimiz takvimlerden biraz farklı tabi. Bize gerekli olan iki tane küp ve bu iki küp genişliğinde üç tane diktörtgen. Bu küpleri resimdede gösterdiğim üzere mukavva kartonlara çizdim ve herhangi bir tutkalla yapıştırdım. Bunlar ne işimize mi yarayacak? Küplerde sayılarımız olacak küplerden birinde 0,1,2,3,4,5 diğerinde ise 0,1,2,6,7,8 rakamları olacak. Peki neden bu rakamlar mevusuda şöyle oluyor. Bu küplerimiz ayın hangi günü olduğunu belirleyecek. Mesela ayın biri olduğunda küplerdeki 0 ve 1'i yan yana geitirip günü   belirlemiş olacağız. Ayın 33 olmadığına göre dşğer küptede 3 olmasına gerek yoktur. Burada dikkat etmemiz gereken bir diğer nokta ise 9 rakamının olmamasıdır. Örneğin ayın 19 'unu nasıl göstermemiz gerekiyor? Bunun için ilk küpte 1'i önde ikinci küpte ise 6 rakamını ters olarak koyacağız. Yani küplere yazacağımız bu rakamlar ile ayın hergününü gösterebiliriz. 

         Diğer 3 dikdörtgenin ne işe yaradığına gelecek olursak bu dikdörtgenlerde ise aylar yazacak. 3 Adet dikdörtgende toplam 12 yüz vardır zaten. Her yüzde bir ay ismi olacak ve öndeki dikdörtgendeki göreceğimiz yüzünde o zamanki bulunduğumuz ay yazacak. Bu yazdıklarımı aşağıdaki resimlerde ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız. Sonraki aşamalarsa aşağıdaki resimlerde verdiğim gibidir.

       Resimlerde gösterdiğim üzere ledleride sağlam bir şekilde döşedim. Bu aşamaları tek tek açıklamaya gerek duymuyorum. Sonraki verdiğim resimlerde ise duvar süsümüzün çatısına ve duvarlarına farklı renkli çizgili kartonlar ile süsleme yaptım. Son hâli de aşağıdaki resimlerde verdiğim gibidir. Aslında tam son hâli diyemem çünkü balkon korkulukları yok ve kapı ve pencereler kapanmış değil. Bundan sonrasıda tabi hâyâl gücünüze kalmış artık :)

Güne Dair

           Bugünlerde karmaşık duygular içerisindeyim. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bu konuda pek ayrıntıya inmeyeceğim. Bakalım günler ne gösterecek. Okul hayatımda bir sıkıntı yoksa bile istediğim derecede güzel değil. Okulda derece yapmak isterken sadece normal seviyelerdeyim. Bunun nedeni zor şartlar altında okumam ama bununda üstesinden geleceğimi ümit ediyorum.
            Blogta birşey yazma konusunda hocalarımız çaba gösterse de bu konuda iyi değilim biliyorum. Bununda çok kitap okumakla ilgili olduğununda farkındayım. Ama bu eksiğimide gidermeye çalışacağım. Uzun süredir birşey yazmıyorum. Yapıp paylaşmak istediğim birçok şey var ama zaman ayıramıyorum. Yeni ve süpriz şeyleri yakında paylaşmayı düşünüyorum. Bakalım günler ne getirecek.
           Aslında blog yazarken günlük şeklinde değilde bilgi verme amaçlı şeyler yazmayı düşünüyorum tabiki. Ama bazen böyle şeyleri burda olsun dile getirmezsem kendimi kötü hissedeceğim. Haydi bana müsaade :)
          Bu arada günü şarkısını da plurk'tan paylaşmak yerşine buradan paylaşayım. İşte günün şarkısı.

Aşk Bazen Bunu Gerektirir Mi Sizce?

Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez.... 
Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindi

ler.
Gençtiler, çok genç...
Birbirileriyle konuşacak Cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başardılar. İkisi de her sabah otobüse bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında. Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan binmişti otobüse, kız ise ablasında.... Sırf birbirilerini görebilmek için, her sabah erkenden evlerinden çıkıp, şehrin öbür ucundaki o durağa, onların durağına geldiklerini, gülerek itiraf ettiler bir süre sonra... Okullarını bitirince hemen evlendiler. Mutluydular hem de çok mutlu... Bazen işsiz, bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı kenetlenmişti ki yürekleri ve elleri hiçbir şeyi umursamadılar. Ayın sonunu zor getirdikleri günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar olduklarında da hep mutluydular. Zaman aşımına uğrayan, alışkanlıklara yenik düşen, banka hesabında para kalmadığı için ya da tam tersine o hesabı daha da kabarık hale getirmek uğuruna bitip-tükeniveren sevgilerden değildi onlarınki... Günler günleri, yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü, büyüdü... Tek eksikleri çocuklarının olmamasıydı. Zorlu bir tedavi sürecine rağmen çocuk sahibi olmayınca,

"bütün mutlulukların bizim olmasını beklemek, bencillik olur"

diyerek devam ettiler hayatlarına. Çocuk yerine, sevgilerini büyüttüler...

"Senin için ölürüm"

derdi kadın, sımsıkı sarılıp adama ve adam

"hayır, ben senin için ölürüm"

diye yanıt verirdi hep... Bazen eve geldiğinde, aynanın üzerinde bir not görürdü kadın,

"bir tanem, kütüphanenin ikinci rafına bak..."

Kütüphanenin ikinci rafında başka bir not olurdu,

"mutfaktaki masanın üzerine bak ve seni çok sevdiğimi sakın unutma"

mutfaktaki masadan, salondaki dolaba sevgi dolu notları okuya okuya koşturan kadın, sonunda kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman en sevdiği çikolatalar, kimi zaman da pahalı armağanlarla karşılaşırdı... Aldığı hediyenin ne olduğu önemli değildi zaten... Hayat ne kadar hızlı akarsa aksın, işleri ne kadar yoğun olursa olsun hep birbirlerine ayıracak zaman buluyorlardı bulmasına ama kırklı yaşların ortalarına geldiklerinde, daha az çalışmaya karar verdiler. Adam, hastaneden ayrıldı ve muayenehanesinde hasta kabul
etmeye başladı. Kadın da mimarlık bürosunu kapadı ve sadece özel projelerde görev aldı. Artık daha fazla beraber olabiliyorlardı. Bir Gün sahilde dolaşırken, harap durumda bir ev gördü kadın, üzerinde "satılık" levhası asılı olan.

"Ne dersin, bu evi alalım mı?" dedi adama.

Bbu viraneyi yıktırır, harika bir ev yaparız. Projeyi kafamda çizdim bile. Kocaman terası olan, martıları kahvaltıya davet edeceğimiz bir deniz evi yapalım burayı..."

"Sen istersin de ben hiç Hayır diyebilir miyim?" diye yanıt verdi adam.

"Amerika’daki tıp kongresinden döner dönmez ararım emlakçıyı... Kaç para olursa olsun! ,burası bizimdir artık..."

Sadece bir hafta ayrı kalacaklarını bildikleri halde, ayrılmaları zor oldu adam Amerika’ya giderken. Her gün, her saat konuştular telefonla. Gözyaşları içinde kucaklaştılar havaalanında. Fakat birkaç gün sonra, kocasında bir tuhaflık olduğunu fark etti kadın. Eskisi kadar mutlu görünmüyor, konuşmaktan kaçınıyordu. Onu neşelendirmek için, sahildeki evi hatırlattı. Ve çizdiği projeyi verdi kadın ama hiç beklemediği bir cevap aldı:

"Canım, o ev bizim bütçemizi aşıyor. Sen en iyisi o evi unut..."

Mutsuzluk, mutluluğun tadına alışmış insanlara daha da acı, daha da çekilmez gelir. Kadın, hiç sevmedi bu beklenmedik misafiri. Derdini söylemesi için yalvardı adama,

"Senin için ölürüm, biliyorsun, ne olur anlat" diye dil döktü boş yere...

Yıllardır sevdiği adam, duyarsız ve sevgisiz biriyle yer değiştirmişti sanki. Ona ulaşmaya çalıştıkça, beton duvarlara çarpıyordu kadın, her çarpmada daha fazla kanıyordu yüreği... Bir gün, çocukluğunun, gençliğinin ve bütün hayatının birlikte geçtiği arkadaşına dert yanarken,

"Artık dayanamıyorum, sana söylemek zorundayım"
diye sözünü kesti arkadaşı.

"O, seni aldatıyor. İş yerimin tam karşısındaki restoranda genç bir kadınla yemek yiyor her öğlen. Sonra sarmaş dolaş biniyorlar arabaya..."

"Sus, sus çabuk, duymak istemiyorum bu yalanları" diye bağırdı kadın.

Onca yıllık arkadaşını, kendisini kıskanmakla suçladı...
Ertesi gün, öğle vakti o restoranın hemen karşısında bir köşeye sindi sessizce ve peri masallarının sadece masal olduğunu anladı...

Kocasının eskiden aynı Hastanede çalıştığı genç çocuk doktorunu tanıdı hemen. Bazen evlerinde ağırladıkları kadına nasıl sarıldığını gördü adamın...

Akşam kocası eve gelir gelmez, bazen bağırıp, bazen ağlayarak, bazen ona sımsıkı sarılıp bazen de yumruklayarak haykırdı suratına her şeyi. İnkar etmedi adam. Zamanla duyguların değişebildiği, insanların orta yaşa geldiklerinde farklılık aradığı gibi bir şeyler geveledi ağzında ve bavulunu
Alıp gitti evden. Kapıdan çıkarken,

"Son bir kez kucaklamak isterim seni"

diyecek oldu ama kadın,

"Defol!"

dedi nefretle...

İlk celsede boşandılar...
Modern bir aşk hikayesinin böyle son bulmasına kimse inanamadı. Arkadaşlarının desteğiyle ayakta kalmaya çalıştı kadın. Adamın, sevgilisiyle birlikte Amerika’ya yerleştiğini öğrendi. Bazen yalnız kaldığında, onu hala sevdiğini hissedince, ağlama nöbetleri geçiriyor, aşkın yerini, en az onun kadar yoğun bir duygu olan nefretin alması için dua ediyordu. Aradan bir yıl geçti... Her şeyin ilacı olduğu söylenen zaman bile, kadının derdine çare olamamıştı.
Bir sabah, ısrarla çalan zilin sesiyle uyandı. Kapıyı açtığında, karşısında o kadını gördü.

"Sen, buraya ne yüzle geliyorsun" diye bağırmak istedi ama sesi çıkmadı.

"Lütfen, içeri girmeme izin ver, mutlaka konuşmamız gerekiyor." dedi genç kadın.

Kanepeye ilişti ve zor duyulan bir sesle konuşmaya başladı:

"Hiçbir şey göründüğü gibi değil aslında. Çok üzgünüm ama o bir gün önce öldü. Geçen yıl Amerika’daki kongre Sırasında öğrendi hastalığını ve yaklaşık bir senelik ömrü kaldığını. Buna dayanamayacağını, hep söylediğin gibi onunla birlikte ölmek isteyeceğini biliyordu. Seni kendinden uzaklaştırmak için, benden sevgilisi rolünü oynamamı istedi. Ailesine de haber vermedi. Birlikte Amerika’ya yerleştiğimiz yalanını yaydı. Oysa ilk karşılaştığınız otobüs durağının karşısında bir ev tutmuştu. Tedavi görüyor ve kurtulacağına inanıyordu ama olmadı. Gece fenalaşmış, bakıcısı beni aradı, son anda yetiştim. Sana bu kutuyu vermemi istedi...
Gözlerinden akan yaşları durduramayacağını biliyordu kadın. Hemen oracıkta ölmek istiyordu. Eline tutuşturulan kutuyu açmayı neden sonra akıl edebildi. İtinayla katlanmış bir sürü kağıt duruyordu kutuda. İlk kağıtta,

"Lütfen bütün notları sırayla oku bir tanem"

diyordu...

Sırayla okudu;

"Seni çok sevdim",

"Seni sevmekten hiç vazgeçmedim",

"Senin için ölürüm derdin hep, doğru söylediğini bilirdim."

"Fakat benim için ölmeni istemedim"

"Şimdi bana söz vermeni istiyorum."

"Benim için yaşayacaksın, anlaştık mı?"

son kağıdı eline alırken, kutuda bir anahtar olduğunu gördü kadın... Ve son kağıtta şunlar yazılıydı:

"Sahildeki evimizi senin çizdiğin projeye göre yaptırdım. Kocaman terasta martılarla kahvaltı ederken, ben hep seni izliyor olacağım..."